Over ons en onze visie
‘Deze kleding, deze persoonlijkheid in ruimte en tijd, heb ik geleend van een Licht’
Rumi
Vooraf: ‘spiritueel’ is een woord dat in z’n kern goed bij ons past. Het zelfde geldt voor ‘non-dualiteit’. Maar we hebben ook moeite om die woorden te gebruiken. Dat komt omdat er veel stromingen en leraren opduiken die ons goed beschouwd leren een luikje dicht te trekken voor onze gevoelige, raakbare, kwetsbare kant. Waar dat gebeurt ontstaat een nieuwe identificatie; ‘ik ben puur bewustzijn’ wordt een statement waarmee we onze schaduwkanten en oude patronen willen afserveren. Onze ervaring is dat dat niet gaat werken. Kort en goed; oude wijsheden worden niet zelden met weinig wijsheid toegepast.
Het tegendeel - omarming van onze gevoelige en minder makkelijke kanten - geeft in letterlijke zin verlichting (verzet kost energie) en maakt ze toegankelijk voor oefenen en onderzoeken. Dat geeft toegang naar meer ruimte. Overigens is het niet nodig om onze visie te delen voor een prettig verblijf hier. Alleen als je begeleiding vraagt, of meedoet aan een week, ga je er meer van merken natuurlijk, maar we schuwen opdringerigheid.
Wij ontmoetten elkaar in 2008 tijdens een opleidingsweek van de Ridhwanschool (Diamond Approach van A.H. Almaas). We kwamen allebei af op een vorm van spiritualiteit die niet zweeft, niet dwingt om iets aan te nemen en die de die de westerse psychologie eert en inzet.
Maar hem ook integreert in een meer oosters wereldbeeld: dat wie wij Zijn niet samenvalt met ons dagelijkse ik.
Dat ‘ik’ (ook wel ‘ego’ genoemd), drijft als het ware in de onmetelijkheid van onze 'true nature'. Het vormen van een ‘ik’ is onvermijdelijk en noodzakelijk. Het geeft ons structuur en contour om het bestaan behapbaar te maken en er als individu in te kunnen bewegen. Je zou het ego kunnen zien als een 'intermediair' tussen wie jij ten diepste bent en de wereld.
Maar, het ego, je ik-structuur, blijft een constructie.
Vertrouwde jas of vermoeiend patroon?
Onze niet altijd makkelijke geschiedenis heeft deze ik-constructie vaak meer ‘geboetseerd’ dan we beseffen.
Vooral onze jongste aanpassingen aan de omgeving, herkennen we niet makkelijk als aanpassingen. Laat staan dat we ze vaak maakten om, al voegend, pijn en afwijzing te pareren.
De constructie die we ‘ik’ zijn gaan noemen, voelt voor velen als 'wie we nu eenmaal zijn'. Als een vertrouwde jas, waar we mee geïdentificeerd zijn.
Voor de meeste mensen komt er een moment dat de jas begint te knellen. Soms door verveeld of wanhopig te worden van niet meer werkende, maar wel zich herhalende reactiepatronen.
Of door de gedachte: Is dit het nou? Is dit alles?
Het antwoord is nee.
Iets in ons is ruimer, meer wezenlijk en fundamenteler, dan onze geschiedenis. Diep weg weten we dat. Dat weten uit zich in eerste instantie vaak als een onbestemd gevoel van heimwee.
Maar om nou gehoor te geven aan dat diepe weten en daadwerkelijk op verkenning te gaan, dat is andere koek: je weet wat je hebt, niet wat je krijgt.
En er is ook een instinctief weten: het morrelen aan je vertrouwde jas, zal oud zeer doen oprakelen.
Dus er is vaak een crisis nodig. Die je geen keus meer laat, dan op reis te gaan. Dat was bij onszelf zeker het geval.
Geen zelfverbeteringsproject
Deze reis wil met nadruk niet je volgende ‘zelfverbeteringsproject’ zijn. Of de volgende poging jezelf op te krikken tot het 2.0 ideaalplaatje van jezelf. Dus; geen goed vermomde voortzetting van het oude patroon van in feite zelfafwijzing.
Het gaat meer over durven vallen in jezelf, je te ontspannen in je val. Met nieuwsgierigheid, moed en mededogen te leren ontvangen wat er kennelijk allemaal in je blijkt te huizen. Aan pijn, aan ongerepte zielskrachten en kwaliteiten.
Het gaat over je toe vertrouwen aan de oorspronkelijke onbevangen ruimte die je bent.
Wanneer je deze reis aan wil gaan, of wilt verdiepen, is er vertraging nodig. En een geborgen luwte. Bij voorkeur ook natuur. Schoonheid. En er is onvoorwaardelijk welkom-zijn nodig.
Al deze dingen kunnen wij je bieden. Zodat jij je oor in jezelf te luisteren kunt leggen.
‘Innerlijk reizen’ vraagt vaak om een gids.
Wie dat wil, helpen we graag op weg.
Wij zijn beiden hoog gekwalificeerd coach, leraar, therapeut.
Hanneke beschikt over jarenlange ervaring in de lichaamsgeoriënteerde psychotherapie en heeft zich gespecialiseerd in ‘Embodiment’.
Erik kan je simpelweg ‘coach’ noemen, maar beter is ‘integratief counselor’. Integratief omdat in zijn begeleiding de uitgangspunten van therapie zich verbinden met (1) de (spirituele) kern van oosterse wijsheidstradities (soefisme, boeddhisme, hindoeïsme) en (2) een visie op concreet effectief gedrag, gebaseerd op zijn ervaring als trainer in organisaties.
Herinneren
Hier in de Morvan werken we aan her-inneren, juist ook via het alledaagse, van je 'true nature'. Via precies mogen zijn waar je bent. En via de natuur, die onze schoonheid, stilte en potentie spiegelt.
Lichaamsbewustzijn
De ik-constructie waar we het steeds over hebben, bedient zich ook van spiercontracties: van fysieke organisatie. De vertrouwde jas, waar we het hierboven over hadden, zit diep in je bewegingsapparaat verankerd. Bewustwording van hoe je je lichaam houdt (organiseert), biedt belangrijke informatie, die je kan leiden naar je oorspronkelijkheid. Je leest er hier meer over.
Vandaar dat we je lichaam altijd zullen betrekken als mede gids.
Hanneke (1967)
Een aantal jaar geleden liep ik een bos in, op het eiland La Palma, dat bijna zweeft in zee en lucht. Los van al het andere.
Ik was moe. Moe van het hebben van een eigen bedrijfje, zoals ik meende dat te moeten hebben om te kunnen bestaan: (halfslachtig) meegaand op de golven van de volgende hopelijk wervende marketinghype.
Het was stil in het bos van zacht goud gefilterd licht. Een vogel zong.
Ik begon te huilen. En hard. Zoute tranen, maar ook zoete. Ze zeiden: het is genoeg geweest met al dat streven. Met me een plekje proberen te veroveren, als aanbieder van een zogenaamd ‘niet te missen, ultieme weg naar Rome’.
IK BEN ER AL drong tot mij door. In mijn Rome. Misschien was ik er altijd al, maar nu kon ik er blijven.
Rome is de Morvan geworden. Waar ik nu woon, leef en werk met Erik.
Met bedrijfje en al, maar dan anders.
Deels alleen, deels samen met Erik, loop ik met je op. Richting jouw Rome. Zonder te pretenderen dat ik de ultieme sleutel in handen heb. Die bestaat niet.
Op mijn site The Singing Body Company kan je meer te weten komen over mij en over wat ik los van van Erik aanbied.
Erik (1956)
Ik liep ooit vast in het onderwijs en kwam thuis op de bank terecht. Heen en weer naar de voordeur leek me een dagreis.
Ik voelde me gevangen in m’n eigen lijf en wou ontsnappen. Korte oplevingen in energie werden direct besteed aan het vinden van de ontsnappingsroute. Maar tegelijk was de tank van de wilskracht leeg.
In die toestand kwam ik mijn versie tegen van: ‘What got you here, won’t get you there…’ Een zinnetje waar onvermijdelijk een radicale waarheid in schuil gaat. Een waarheid waar een deel van mij natuurlijk niet aan wou.
Ik las een uitspraak van A.H.Almaas: 'Als je ergens anders wil zijn dan waar je bent, is dat een goed recept om ongelukkig te zijn of te worden. Want er zit een afkeuring in van waar je werkelijk bent. Die afkeuring gaat zich tegen je keren. Stop eerst met streven, grijpen naar. Maar ook met afhouden. Begin met te accepteren waar je bent…’
Ik wist dat dit over mij ging. Ik knapte op en werd trainer / coach bij het bekende Bureau Zuidema, maar de radicale waarheid die ik al noemde had nog iets heel anders nodig. In 2006 werd ik deelnemer / student aan de (spirituele) school van dezelfde Almaas (Diamond Approach, Ridhwanschool). Ik zou er niet meer weggaan. Ik volgde ook drie jaar van de teachersopleiding.
Dat ‘onvermijdelijk radicale’… Het was natuurlijk de vertrouwde versie van mijzelf die daar niet aan wou. Het deel van mij dat mij het tot ‘here’ gebracht had en waarmee ik al heel wat golven had leren trotseren.
Ik leerde dat het voor ‘getting there’ nodig was om werkelijk uit een ander vaatje te tappen. En: dat het in een structurele ervaring van vastlopen niet gaat lukken om jezelf uit de situatie te denken. Er is - naast inzicht - handelen nodig en dat impliceert: experimenteren met gedrag.
In mijn ogen werkt dat laatste alleen als we onszelf toestaan om meer te spelen. Een houding waar onze interne criticus niet heel hard bij nodig is. Mijn coaching / therapie is gebaseerd op dat vertrekpunt.
Ik nodig je uit om meer te lezen op de pagina’s van 'Inside Love Affair'.