Begin jaren negentig werd ik gevraagd door theoloog Hans Blankenstein om gedichten in te spreken in een radio programma dat hij maakte voor de NCRV (hij was vooral bekend van z’n radiostem als als nieuwslezer bij de NOS). In die tijd werkten we ook aan een soort theater uitvoering van het bijbelboek ‘Amos’ (parafrase Huub Oosterhuis) in de Domkerk in Utrecht; dans, contrabas, twee stemmen. 

In die tijd ging ik langzaam zien dat ik niet alleen als lezer kon houden van poëzie (taal die het onzegbare kon zeggen), maar dat mijn liefde een aanstekelijk aspect kon hebben voor anderen. 

Nog steeds experimenteer ik graag met stem, muziek, poëzie. De liefde is zich wel steeds meer toe gaan spitsen op die mystieke poëzie, die expliciet wil uitkomen voor de non-duale visie dat we zelf een expressie zijn van het Goddelijke en daar dus niet los van staan. 

Ook al word ik altijd even verlegen van die waarheid. En ook al is niemand alleen God, zoals sommige zonnekoninkjes zijn gaan denken. 

Want in die non-duale visie zijn we - ‘onder’ de wereld van de afzonderlijke vormen - juist meer intens met elkaar verbonden. Als je lang genoeg kijkt naar ons samen voortkomen uit dezelfde bron, ga je zien dat we ‘hetzelfde zijn’ in al onze individuele eigenheid. Dat mensen ook monsters kunnen worden (doorgaans eerst voor zichzelf) gaat juist terug op het onvermogen om zowel onze goddelijke vonk als onze ware verbondenheid te kunnen zien. 

Als het bovenstaande waar mag zijn, kijken we naar een andere wereld dan onze actuele wereld die doorslaat in individualiteit. Eigenheid kan geëerd en gevierd worden zonder de verbinding te verliezen. Ik bedoel hier geen verbinding vanuit een moreel of politiek wenselijk perspectief, maar vanuit een objectief waar perspectief. Juist het gescheiden zijn, dat overal om ons heen geleefd wordt, is de illusie. 

Ik moet ook vaak wat zand uit m’n ogen wrijven. Laten we elkaar helpen. Dat is niet wenselijk, maar onmisbaar. 

LinkedIn profiel